İnsan kitlesi arasında her bireyde rastlandığı gibi birçok zihinde parıltıyı söndüren bir ayrıntı olan sabit fikirli olmanın zorluğu oldukça yorabilir. Kendi doğrularımızdan vazgeçmek aslında hiç de zor değil.
Gündelik yaşantımızın içerisinde olduramadıklarımız bizi zedeleyen ve kalıntılarıyla hapseden ayrıntılar elbette ki mevcut. Yaşanan olay örgüleri tekerrür boyutuna geçtiğinde artık gard alınmaya başlar. Bir başka boyutu ise kişinin kendi iç dünyasında yenemediği kendisiyle alakalıdır. Ben bilirimciliğin önüne geçilemez had safhası; karşı bireye söz hakkını verse dahi kendi doğrusunu savunacağı anı bir kaplanın ceylanı avlamak için pusuya yatarak beklemesi gibi pozisyona girer. Halbuki biz insanların en büyük açlığı “anlaşılmak” iken, rant oluşturup yarış haline girerek basit bir doğru için hırpalanıyoruz.
Fikirler kurşun geçirmez temalı bir kavramdan devam edecek olursak, bunun göstergesi insanların kişisel görüşlerini kabul etme zorundalığı olduğu gerçeğini doğurmadığını anlamamız en sağlıklısıdır. Ruhumuzu neyin arındıracağını bizden başka hiç kimsenin bilmediğini de biliyoruz. Ve kendi reçetemizi yazacak farkındalıkla iyileşeceğimiz birçok konu var. Biz insanlar; kendi gücümüzü keşfederken, insan psikolojisinin hangi dilden anlaşılır hale geldiğini de biliriz. Saygı duyulmadığı takdirde saygı görülemez. Ne kadar özveri, o kadar da anlayış… Her şey kendini farketmekten geçiyor, farkederek empati haliyle karşı bireye verilen hak; kendimize sunduğumuz hakkı doğuruyor. Her konuda anlaşabileceğimiz seçeneğimizin olduğu gerçeği de yadsınamaz hale geliyor.
Yazar
