Öz Şefkat
Arkadaşımıza ve sevdiklerimize empati, sabır, sevgi ve anlayış gösteririz. Peki bu davranışı kendimize ne kadar gösterebiliyoruz?
En yakın arkadaşınızın güç bir dönemde olduğu bir zamanı düşünün. O dönemde size ihtiyacı vardı ve siz belki de varlığınızla veya söylediğiniz cümlelerle onu desteklediniz. Arkadaşınızın iyi hissetmesini ve rahatlamasını sağlayabilmek için ona ne söylerdiniz? Şimdi bunu tam tersine çevirelim. Sizin o zor dönemden geçtiğinizi düşünelim. Kendinize de benzer cümleleri söyler miydiniz ya da kendinize aynı şefkatle yaklaşır mıydınız?
Bazen etrafımızdaki olaylara ve insanlara o kadar çok odaklanıyoruz ki kendimizi dinlemeyi göz ardı edebiliyoruz. Başkalarına değer vermek, onları önemsemek tabii ki de bizi incitecek bir şey değil ama bunu yaparken bazen kendimizi görmezden gelebiliyoruz.
Genellikle kendimize en kötü eleştirileri yönelten yine kendimiz oluruz. Üstelik bunu hayatımızda sıklıkla farkında olmadan yaparız. İçimizdeki bir ses, kendi kendimizin en büyük düşmanıymış gibi davranır. Hata yaptığımızda, bir şeyi mükemmel yapamadığımızda, zorlandığımızda bizi suçlar, eleştirir ve sorgular. Kendimizi diğerleriyle kıyaslamamızı sağlar. Hatalarımız için bizi cezalandırır, hedeflerimize ulaşmaktan alıkoyar. Özellikle işlerimizin yolunda gitmediği kötü bir günde kendimize karşı kullandığımız dil genellikle daha sert ve daha acımasız olur. Önem verdiğimiz birisine asla söylemeyeceğimiz kelimeleri kendimize söyleriz. Hatta muhtemelen pek hoşlanmadığımız birisine bile söylemeyeceğimiz şeyleri kendimize söyleriz.Bu acımasız eleştirilerle kendimize neler yaptığımızın farkına varmazsak ihtiyacımız olan şefkati kendimize de veremeyiz.
“Başkalarını sevmeye başlamadan önce kendimizi sevmeyi öğrenmemiz ve hata yaptığımızda kendimize karşı sert davranmak yerine, hatalarımızı kucaklamaya ve kendimizi anlamaya çalışmamız gerekiyor.” Kendimize karşı şefkat göstermek çok da kolay olmayabilir ama bir yerlerden başlamamız işlevsel olacaktır.
Öz şefkat tutumlarımızı geliştirebilmemiz için kendimize acı verici anlarımızda “Şu an bir acı yaşıyorum. Acı yaşamın bir parçasıdır. Ben de yaşamın bir parçası olduğuma göre acı benim de bir parçamdır. Bu acıyı kabul ediyorum. Aynı zamanda yaşadığım bu acı için kendime yardım edebilirim.” Gibi bir söylemde bulunabiliriz.
Yazar
Eren AY
Uz. Klinik Psikolog
